Podczas gdy filmowe narracje superbohaterskie rzadko kiedy zajmują się tzw. zwykłym człowiekiem – spychają go na margines, w statystykę, kliszę, anonimowy tłum – serial Erica Kripke robi coś zgoła innego. Miano najszlachetniejszego bohatera rezerwuje dla przeciętniaka w bluzie z kapturem.
Sto dziesięć bez dwóch centymetrów. Recenzja filmu Grający z talerza
Z miłości Janka zaczyna rosnąć, dorastać do kanonu – sylwetka jej się wyciąga, twarz odmienia, flirt wstępuje na usta. Tymczasem w Morce budzą się niezaleczone kompleksy.
Disney i czarna magia w kolorze zielonym
Podwójną symbolikę zieleni da się dostrzec w prawie każdej animacji Disneya. Szczególnie ciekawie wypada zestawienie niewinności i zawiści.
Pomylona magia. Reprezentacja kobiecej starości w Hokus Pokus
Wśród amerykańskiej publiczności Hokus Pokus cieszy się statusem kultowej produkcji. Jakie znaczenia kryje w sobie pozornie niewinne dzieło wytwórni Disneya?
Garb cyfrowego dzieciństwa. Come Play
W najnowszych horrorach lustra i kineskopowe telewizory zastępują wyświetlacze telefonów, tabletów, laptopów, płaskich telewizorów. Ich funkcja pozostaje jednak zbliżona. Dzieci zatracają się w obrazach z niebezpiecznych „luster”.
Wychowanie Enoli Holmes
W filmie Harry’ego Bradbeera usankcjonowane obyczajowo i kulturowo opresyjne wychowanie to powód, dla którego dziewczynki dają się więzić w domach i gorsetach. W przeciwieństwie do chłopaków, do których należy cały świat.
Tropem dziewicy – o ciele i seksualności w slasherach
Zafiksowane na seksualności nastolatków slashery, w sposób bardziej lub mniej świadomy, chwytają ten niefortunny moment w biografii, w którym seks nie tylko fascynuje ze szczególną siłą, ale jest też tym, co najbardziej podlega presji rówieśników, stłumieniom i zahamowaniu. Seks to zarazem radosna manifestacja młodości i wolności, jak i forma zniewolenia.
(Roz)braterstwo krwi. O końcu przyjaźni w Stań przy mnie i Super Dark Times
Chłopcy dorastają w rytm grupy, którą charakteryzują silne emocje i nieprzewidywalność. Napięcia czasami znajdują ujście w agresji, bądź autoagresji, a jej efekty zbliżają młodych bohaterów do bezwzględnego świata dorosłych. Pozornie nierozerwalne braterstwo ma cierpki posmak krwi, gdy dorosłość czyha tuż za rogiem, stopniowo rozluźniając więzy nastoletnich przyjaźni.
Quentin Tarantino recenzuje Wielką środę [tłumaczenie]
Marsz w stronę przeznaczenia inspirowany Dziką bandą wciąż jest jednym z najlepszych filmowych momentów Miliusa.