Rytm opowieści snutej przez debiutującego reżysera Leonardo Van Dijla wyznaczany jest na przemian ciszą i uderzaniem piłeczek tenisowych.
Satyrę podano do stołu. Recenzja Kuchennej rewolucji
Kuchenna rewolucja (2023, J. Schuman, A. Stark) wpisuje się w nurt opowieści o klasie, które nieprzypadkowo zyskały na popularności w ostatnich, pandemicznych latach, kiedy to nierówności społeczne w rzeczywistości pozaekranowej tylko się pogłębiły. COVID-19 zmienił reguły gry. Od strony kuchni, twórcy długo musieli radzić sobie z ograniczonym dostępem do lokacji i mocno ograniczoną ekipą. Z czasem pojawiły się obawy, czy kino nie jest już na straconej pozycji względem streamingu? Pamiętacie […]
Kolory historii. Tatuażysta z Auschwitz – recenzja
Trzy miesiące po premierze „Strefy interesów” (2024, J. Glazer) – zdystansowanego i formalnie zdyscyplinowanego filmu na temat zagłady, dostajemy kolejną realizację, umiejscowioną tym razem na przeciwnym biegunie stylistycznym. „Tatuażysta z Auschwitz” (2024, T. Shalom-Ezert) to Holokaust uszyty z oczywistych wzorców gatunkowych i emocjonalnej przejrzystości właściwej kulturze masowej.
Wszystko wszędzie naraz. Recenzja The Movie Orgy
Film, z którego możesz wyjść na papierosa i niczego nie przegapić; stonerski samograj, stworzony do oglądania na kampusach i seansach o północy; kinofilska selekcja obrazów, które wciąż kształtują nasze wyobrażenia o powojennej Ameryce – dodaj, co chcesz, The Movie Orgy przyjmie wszystko.
Za murem. Strefa interesów (2023)
Metaforyka Strefy interesów nie służy snuciu standardowej opowieści o banalności zła czy kreowaniu estetycznej figury doskonałego nazisty. To rzecz bardziej o zinstytucjonalizowaniu form terroru, a w efekcie zobojętnieniu wobec nich, zarówno po stronie oprawców, jak i obserwatorów.
Transgresyjna moc alkoholu. Randka w ciemno (1987)
W Randce w ciemno (1987) znanego z feministycznego zacięcia Blake’a Edwardsa paruje się dwójkę pięknych trzydziestolatków. Jak w każdej baśni jest jeden haczyk – kobieta nie może pić alkoholu, bo staje się po nim „dzika”. Zasada zostaje szybko złamana i po kilku łykach szampana puszczają jej hamulce.
Przestrzenie grozy. Słudzy diabła 2: Wspólnota
Tegoroczna edycja Festiwalu Pięć Smaków pod względem ilości horrorów może i nie rozpieszcza miłośników gatunku, ale na szczęście indonezyjski film Słudzy diabła 2: Wspólnota (2022) wynagradza wąski repertuar kina grozy. Joko Anwar powraca do historii rodziny borykającej się z siłami nadprzyrodzonymi, tworząc zgrabną kontynuację, która jednocześnie naprawia niedociągnięcia jedynki.
Będę tylko patrzeć. Recenzja Amiko
Amiko (2022), debiut Yusuke Moriiego, nie pozostawia żadnych wątpliwości – reżyser stara się oddać spojrzenie dziecka. O tym, że to świadomie stosowana strategia dowiadujemy się z zabawnego wtrętu: mrugnięcia okiem do historii kina dziecięcego. W początkowym fragmencie wizerunek młodziutkiej bohaterki (w tej roli pozbawiona wszelkiego zmanierowania Kana Osawa) zestawiony jest ze sceną z Frankensteina (1931, J. Whatle). Ten sam klasyczny horror oglądała mała Ana w Duchu roju (1973) Víctora Erice, jednym z najbardziej reprezentatywnych przykładów operowania punktem widzenia dziecka. Seans w kinie naznaczył jej dzieciństwo tajemnicą.
Szpileczki. Recenzja Superposition
W Superposition (2023) Karoline Lyngbye wbija szpileczki w kreatywną klasę średnią. Już sam proces pracy nad scenariuszem dowodzi jej kąśliwości jako twórczyni. Pisząc historię, najpierw wysłała bohaterów – rodzinę dwa plus jeden – na odpoczynek od zgiełku miasta. Później zastanawiała się, co najgorszego może przytrafić im się w głębi szwedzkiego lasu.