Wybrane przez nas filmy dowodzą, że filmowym roślinkom po drodze zarówno z rozkoszami doznań estetycznych i (auto)erotycznych, jak i morderczymi popędami. W obliczu pełzającej po kraju betonozy, tym bardziej warto zadbać o swoje przydomowe, roślinne towarzyszki.
Stroje z mchu i paproci. Lookbook leśny
Rusałki, syreny, wije, wróżki i czarownice – fantastyczne postaci oczarowują nie tylko nadprzyrodzonymi mocami, ale też urokiem płynącym z ich stylizacji. Zachęcamy do przyjrzenia się leśnym odzieniom oraz sukniom utkanym z rześkiej wody z nadzieją, że staną się inspiracją przy tworzeniu pierwszych wiosennych looków.
Osioł, mrówka, wściekły pies…, czyli buñuelowski karnawał zwierząt
W tekście gościnnym Marta Chrzczanowicz tworzy imponująco bogaty i precyzyjny katalog buñuelowskich zwierząt.
Naturalna cisza. Kino Głuchych
W świecie wciąż dyskryminującym niepełnosprawność i odbierającym głos tym, którzy nie mogą go zabrać na co dzień, ważne jest, by dane środowisko pokazać w podmiotowy sposób – reprezentowane przez siebie samych, bez przekłamań i idealizacji.
W południowym stylu. Kino white trashów
Wizerunek mieszkanek i mieszkańców amerykańskiej prowincji na przestrzeni lat znacząco wyewoluował. Szczególnie kobiety w XXI wiek wchodzą głośno, buntując się przeciwko zaśniedziałym szufladkom z ubiegłego stulecia, kreując swoją przestrzeń we wszystkich kolorach i fikuśnych materiałach.
Ranking: Zimowy sen. Filmy oprószone śniegiem
Hu hu ha, hu hu ha – zima wcale nie jest zła! Szczególnie oglądana na ekranie, w ciepłej kinowej sali albo w domu, pod grubym, wełnianym kocem. Wraz z filmowymi bohaterami zanurzamy się w białym puchu, osłaniamy przed zamiecią i czerpiemy przyjemność z głośnego skrzypienia pod butami.
Ciałopozytywność. Lookbook poza kanonem
Z okazji nowego numeru przedstawiamy nasz subiektywny zestaw ciał – czy raczej tego, co je przyodziewa. Są duże i małe, z niepełnosprawnościami, przekraczające binarne granice płci, naznaczone wiekiem i przebytymi doświadczeniami. Ubrania leżą na nich tak, jak lubimy: ze swadą, fantazją i sympatią dla charakteru noszących.
Perhaps vampires is a bit strong but… Recenzja Vamp (1986)
W podrzędnym barze ze striptizem na scenie pojawia się odrealniona piękność. Tajemnicza Katrina (Grace Jones) ma czerwoną perukę, niebieskie soczewki, twarz wymalowaną na biało, a ciało pokryte egzotycznymi wzorami (naniesionymi przez Keitha Haringa). Zaczyna się występ, po którym widownia zamiera, nie wiedząc czy powinna go oklaskiwać, czy raczej uciekać. Nic w tym dziwnego – show królowej z innego świata jest tyleż seksowny, co bizarny.
Wampiryczny lookbook: Córy nocy
Drżyjcie. Przed wami parada postaci posągowych i młodzieńczych, nonszalanckich i wytwornych. Czas to nieprzypadkowy, bo czyje odzienia efektowniej zamiatają jesienne, zroszone szarugą ścieżki, jak nie dekadenckie stylówy wampirzyc?