Trzydziestoparoletnia Lou (Natasha Lyonne) żyje w oparach bulgoczącego bonga. W jej wypełnionej puszkami po piwie przyczepie gwiżdże wiatr, a ona buja się po mieście, z lubością przyjmując jego imprezową atmosferę. Po jednej z pijatyk ciało bohaterki dotyka radykalna transformacja.
Ciąża wydaje się niemożliwa – seksu nie uprawiała od kilku miesięcy – a jednak wszystko na nią wskazuje, od gwałtownie rosnącego brzucha po opuchnięte stopy. Tajemniczy pasożyt nie traci czasu i coraz śmielej poczyna sobie w zaanektowanym organizmie. Jeśli brzmi to jak punkt wyjścia do feministycznej metafory o utracie kontroli nad ciałem, nic bardziej mylnego. Danny’ego Pereza interesuje raczej smakowanie obrzydliwości.
Reżyser nie zna litości – transformacja bohaterki zostaje pokazana w dosadnych zbliżeniach. Ciąża infekuje jej tkanki, wykrusza zęby i pokrywa skórę rozległymi bąblami. Po gigantycznym, napiętym brzuchu przemykają żyłki, a z sutków sączy się ropa. Antyestetyczne ciągoty nie wynikają z chęci dokładnego przyjrzenia się przemianie, raczej z generalnej fascynacji turpistyczną fizycznością. Poprzedzające wydarzenia poronienie w obskurnej toalecie jest ujęte w montażu groteskowo zniekształconej, spoconej twarzy Lou. Leżący na dnie muszli krwawy strzęp wypełnia cały ekran.
Antibirth (2016)Film, choć mami powykręcanym body horrorem, najzacniej wypada jako przepalony snujek, towarzyszący głównej bohaterce w monotonii życia na wiecznym gazie. Jej pijacki humor, ciągły apetyt na śmieciowe żarcie i pogaduszki z prowadzącą podobną egzystencję kumpelą (Chloë Sevigny) pozwalają przejść się po ich świecie sprężystym, rozbujanym krokiem. Rola Natashy Lyonne uderza w podobne tony, co jej występ w serialu Orange is the New Black (2013-2019), znacznie je jednak podkręca. Jajcarskie usposobienie i zblaz Lou są bliźniaczo podobne do manieryzmów Nicky; bohaterka Antibirth nawet nosi i maluje się tak samo. Perez robi użytek z plastycznej twarzy aktorki, która z czasem coraz częściej puchnie i wykrzywia się w bólu.
Antibirth chyba najlepiej smakuje w przetrąconym stanie świadomości. Oglądany na trzeźwo finał pozostawia z uczuciem niedosytu, może nawet smutku. Mimo bliskości bohaterki – w końcu przypatrujemy się drobiazgowo jej groteskowemu ciału i rosnącej frustracji – ostatecznie trudno się oprzeć wrażeniu, że nigdy nie chodziło o nią. Zupełnie jakby ważniejsze było uparcie powracające wspomnienie ojca (straumatyzowanego po Wietnamie), podejrzane układy z narkotycznego półświatka czy kosmiczny spisek. Zamarynowane w alkoholu ciało Lou okazuje się fabularnym wytrychem, a niechciana ciąża efekciarskim (i, umówmy się, dość chłopackim) zabiegiem o umiarkowanej sile rażenia. Mimo to Antibirth sprawdza się, zwłaszcza w pierwszej połowie, jako ślizgający się po umyśle bohaterki filmowy samograj, kociołek z paskudztwami.
Antibirth (2016), reż. Danny Perez
O autorce:
Miłośniczka kina gatunkowego, queeru i filmowej pulpy. Pisze i ilustruje.
