W scenie otwierającej Dzikich chłopców zawiera się wszystko, co istotne dla filmu (jak i, szerzej, dla twórczości Bertranda Mandica): zmysłowa sztuczność świata, dosadna, ale i oniryczna skojarzeniowość, wreszcie poczucie, że nic nie jest tym, czym się wydaje. Gwałt, który okazuje się perwersyjną grą, kontrolowaną przez pozornie uległego bohatera, rozpoczyna blisko dwugodzinną serię prowokacyjnych zmyłek. Nieokreśloność płci i związane z nią zaskoczenie (wyzbyte jednak patologizacji czy wstrętu, zamiast tego fascynujące, nieprzerwanie erotyczne) to zabieg charakterystyczny dla filmów francuskiego reżysera.
Podwójne przejście. Recenzja Na zawsze Amber
Recenzja szwedzkiego dokumentu „Na zawsze Amber” (2020) w reżyserii Lii Hietali i Hanny Reinikainen pokazującego trzy lata z życia nastoletniej, niebinarnej osoby.
Stereotypy kiedyś a dziś. Kreacja bohaterów w filmach Disneya a problem queer codingu
Alicja Czepli bada problem queer codingu w filmach Disneya, porównując produkcje z lat 90. ze współczesnymi remake’ami.
Teraz chcę być twoim psem. Filmowe suki (i inne zwierzęta)
Tekst pokazuje przedstawienia kobiet-zwierząt w kinie, skupiając się przede wszystkim na kobietach-sukach. Przykładami są „Liza” (1972, M. Ferreri) i „Suka” (2017, M. Palka).