Zapraszamy na ekspresową przebieżkę po karierze znakomitej osobistości kina grozy – Barbary Crampton. Jej filmografia daje się podzielić na dwie części: kultowe horrory, w których zagrała po dwudziestce i nowe indie horrory, w których zagrała po pięćdziesiątce. Ten drugi etap wciąż trwa, jest intensywny i bogaty.
Nie tylko Laleczka Chucky. Jak straszą nas lalki z horrorów?
Lalki z horrorów pobudzają odbiorcze lęki, ale i wyobraźnię twórców, przypisujących im przymioty wykraczające poza małoletnie skojarzenia. Zacierając granicę między tym, co nieożywione a ludzkie, horrory o lalkach podważają zasadność dominacji nad światem materii, która decydowała o kierunku kształtowania się samoświadomości człowieka cywilizacji.
Koszmary. Czy zabiłbyś dziecko?
Pytanie postawione w tytule, na gruncie historii zdaje się prowadzić do zaskakująco wymownej wolty: czy możemy winić dzieci za stosowanie przemocy, skoro przykład, jaki dostały ze świata dorosłych, naszpikowany jest brutalnością?
Powrót do lasu. Czarownice w nowym kinie grozy
Czy da się przeoczyć wiedźmę? Czarownice przecież doskonale znają się na kamuflażu. Wiele z nich dawno opuściło las i wtopiło się w tłum. Teraz żyją między nami, jakby nigdy nic. Chociaż porzuciły wiedźmowy lifestyle, nie zrezygnowały z magii i konspiracji.
Mordowanie pod chmurką. Rola przyrody w slasherach (obozowych)
Mimo że slasherowa przyroda umiejętnie nęci, zaprasza do poluzowania ostrożności i przyzwyczajeń, ostatnie słowo zawsze należy do niej i jej mieszkańców. Tych ludzkich i nieludzkich. Pytanie, których należy się bać bardziej?
Groza czai się w mrozie, czyli o eko horrorze podbiegunowym
Z mroźną odsieczą gościnnie przychodzi Agnieszka Melcer, zapraszając na przegląd eko-horrorów podbiegunowych.
Wiedźmy w rajskim ogrodzie
Gościnnie na naszych łamach, Irena Kołtun krytycznie przygląda się starej jak kultura Zachodu intuicji łączenia kobiet z przyrodą (na przykładach współczesnych horrorów).
W czarodziejskim lesie. Małgosia i Jaś
Oz Perkins w swoim trzecim filmie po raz kolejny przygląda się siłom nieczystym zamkniętym w pękatych czterech ścianach. Po katolickiej szkole dla dziewcząt i domku na prowincji należącym do pewnej pisarki, przychodzi kolej na chatkę na kurzej nóżce, oblepioną runem magicznego lasu.
Grzeszna służebnica. O Saint Maud
W temat reżyserskiego debiutu Rose Glass wpisany jest silny, aczkolwiek nieco mylący trop. Wiara w Boga, krzyże i różańce – to wszystko niesie ze sobą katalog określonych konotacji; refleksja o religijnym fanatyzmie i opresji chrześcijańskiego męczeństwa nasuwa się sama. Sedna tej historii warto jednak szukać gdzieś indziej – uważniej niż sakralnym atrybutom, przyjrzeć się temu, co świeckie.