Kochamy krwawą zemstę i pulpowe katharsis, tym razem jednak postanowiłyśmy odbiec nieco od klasycznych eksploatacyjnych narracji, by przyjrzeć się filmom, które do tematu podchodzą z nieco większą ostrożnością. Zachowują przy tym siłę oddziaływania, kłują w serce, rozszerzają pole widzenia.
Grzeszna służebnica. O Saint Maud
W temat reżyserskiego debiutu Rose Glass wpisany jest silny, aczkolwiek nieco mylący trop. Wiara w Boga, krzyże i różańce – to wszystko niesie ze sobą katalog określonych konotacji; refleksja o religijnym fanatyzmie i opresji chrześcijańskiego męczeństwa nasuwa się sama. Sedna tej historii warto jednak szukać gdzieś indziej – uważniej niż sakralnym atrybutom, przyjrzeć się temu, co świeckie.
Skórka. Recenzja Antibirth
Film, choć mami powykręcanym body horrorem, najzacniej wypada jako przepalony snujek, towarzyszący głównej bohaterce w monotonii życia na wiecznym gazie.
Do góry brzuchami. Światy Györgya Pálfiego
Twórczość Pálfiego charakteryzuje głęboki humanizm, przy jednoczesnym unikaniu górnolotnych tez. Zamiłowanie do plastycznej dziwności świata łączy się z docenieniem jego zwyczajności. Z kolei prostota wyrazu spotyka się w połowie drogi z wizualnym rozbuchaniem, które Węgier ogrywa perfekcyjnie, bez zachłyśnięcia się formą.
Ranking: Wielkie żarcie. Niezapomniane filmowe uczty
Dania smakowite, ciepluchne, które robią dobrze żołądkowi i psychice, sąsiadują z ciężkostrawnymi zapychaczami, kojarzącymi się ze wzdętym brzuchem. Poluzujcie kołnierze, rozepnijcie nadprogramowe guziki i siadajcie do stołu!
Teraz chcę być twoim psem. Filmowe suki (i inne zwierzęta)
Tekst pokazuje przedstawienia kobiet-zwierząt w kinie, skupiając się przede wszystkim na kobietach-sukach. Przykładami są „Liza” (1972, M. Ferreri) i „Suka” (2017, M. Palka).
O jeden snuff za daleko. Fenomen serii Królik doświadczalny
Do popularności serii Królik doświadczalny przyczynił się Charlie Sheen. Aktor w trakcie seansu drugiej części był ponoć tak mocno przekonany, że obcuje z zapisem prawdziwych morderstw, iż postanowił zgłosić całą sprawę służbom. Ostatecznie wątpliwości przerażonego widza rozwiano, a on mógł odetchnąć z ulgą. Mimo rozkosznego happy endu, historia szybko zaczęła żyć własnym życiem.
O północy zabiorę twą duszę. Coffin Joe/José Mojica Marins
W przypadku brazylijskiego filmowca Joségo Mojiki Marinsa wzbranianie się przed efektownymi niedopowiedzeniami trochę mija się z celem. Kreacja demonicznego grabarza Zé do Caixão (w szerszym świecie znanego jako Coffin Joe, a w Polsce występującego pod imieniem Józef Mogiła), swoją siłę czerpie ze stylizacji i półprawd.
Nie tylko Wiedźma z Blair. Pięć mniej znanych horrorów found footage
Z okazji Halloween postanowiłam odczarować ten coraz mniej doceniany podgatunek kina grozy i wydobyć jego nietuzinkowy charakter. Zamierzam odkryć historie układające znane klocki po swojemu. Historie błyskotliwe, czasami przerażająco zabawne, innym razem wyjątkowo mroczne, ale zawsze niesłusznie schowane w cieniu bardziej rozpasanych przedstawicieli nurtu.