„Vogue” ogłosił, że najważniejszym trendem 2024 roku będą ubrania w groszki. Ten charakterystyczny dla mody vintage wzór ma powrócić nie tylko na rozkloszowanych spódnicach i eleganckich sukienkach w stylu lat pięćdziesiątych, ale też w bardziej zaskakujących zestawieniach. W groszkowym lookbooku przedstawiamy garść inspiracji w duchu retro, które z łatwością dają się przetransformować we współczesne stylizacje. Filmowe bohaterki udowadniają, że kropki są zarówno zabawne i zawadiackie; jak i pasują do prawdziwych dam. (SN)
Summer dress separates you from the rest – Corinne Marchand w Cleo od piątej do siódmej (1962), reż. Agnès Varda
Styl bohaterek francuskiej nowej fali był dziewczęcy i zalotny. Niebagatelną rolę odgrywały wzory: kropki, groszki, marynarskie pasy i krata. Anna Karina lansowała kraciaste spódnice, Jean Seberg w jednym tylko filmie prezentowała trzy różne kostiumy w paski, a Corinne Marchand w Cleo od piątej do siódmej przechadzała się po Paryżu w letniej sukience w grochy. Opięta góra, taliowany pas i powiewający w chodzie materiał wyróżniały ją z tłumu; była prawie eteryczna. „Jej delikatna spódnica poruszała się jak skrzydła motyla, stworzenia, z którym Cleo się utożsamiała”, pisze Lana Crowe w kontekście kostiumów z filmu Vardy. W ciągu dwóch godzin bohaterka wiele razy spojrzy w lustro i przywdzieje kolejne kostiumy i dodatki: futrzaną czapkę, kapelusz z woalką, piórkowe nakrycie głowy, zmysłowy szlafrok i w końcu czarną sukienkę z plisowanym dołem. Najbardziej podoba mi się jednak pod postacią nakrapianego motyla. (KK)
Ejtisy, czyli pastele i groszki – Kim Basinger w Nadine (1987), reż. Robert Benton i Moja macocha jest kosmitką (1988), reż. Richard Benjamin
Ejtisy z lubością odtwarzały estetykę lat pięćdziesiątych, czego przykładem są dwa filmowe wcielenia Kim Basinger. W Nadine aktorka ma na sobie ozdobioną białymi kropkami błękitną, rozkloszowaną sukienkę w stylu pin-up. W pierwszych scenach, gdzie ramiona zakrywa jej dopasowane, należące do kompletu bolerko z białym kołnierzykiem, kobieta jest wcieleniem niewinności. W zakładzie fryzjerskim na seksowną sukienkę narzuca fartuch, by w domu połączyć ją z pudrowo różowym kardiganem – jako zaradna kobieta 1954 roku potrafi świetnie wykorzystać jeden ciuch w kilku stylizacjach. Równie dobrze wychodzi Nadine jego zdejmowanie i przejście ze stylizacji dziennej w nocną. W Moja macocha jest kosmitką grana przez Basinger Celeste wdziewa różowy kostium retro po wejściu w rolę ziemskiej żony. Góra z amerykańskim dekoltem w połączeniu z ołówkową spódnicą i jasnymi dodatkami buduje wizerunek zmysłowej, ale też schludnej pani domu. Dzięki białym kropkom na bluzce stylizacja bohaterki zyskuje na lekkości i podkreśla jej zabawową naturę. (SN)
Polowanie na motyle – pan Kleks w Akademii pana Kleksa (1983), reż. Krzysztof Gradowski
Nie nadrobiłam jeszcze nowej wersji Akademii pana Kleksa (ponoć kostiumy udały się całkiem nieźle); z nostalgią wracam za to do realizacji Krzysztofa Gradowskiego – i do projektów Danuty Hałatek i Agnieszki Domanieckiej. Pisałam o nich w artykule Klucz wrzuć do stawu. Wcielenia Pana Kleksa: „Na przestrzeni trzech filmów baśniowy nauczyciel nosi fenomenalne stroje, z których bucha indywidualizm, radość życia i umiłowanie zabawy: tryskające barwami fraki i smokingi; wzorzyste kamizelki w pokaźne gwiazdy i grochy; aksamitne apaszki pod kolor. Ubiór bohatera wzbudza szacunek, ale też zapowiada kogoś, kto fantazję przybiera jak sztandar, kto zachęca do łamania sztywnych zasad i skłania do wyzwolenia wyobraźni. Służy też jako barometr, w którym odbija się kondycja bajki – wraz z powolnym rozpadem Akademii broda przerzedza się, Kleks blaknie”. Dwukolorową kamizelkę w grochy widzimy w scenie lekcji geografii – pogoni za gigantycznym globusem. Jest przełamana zieloną apaszką, i tak wiosenna, że na tę okazję trudno sobie wyobrazić lepszy outfit. (KG)
Niewdzięczne początki – Jennifer Aniston w Karle (1993), reż. Mark Jones
Początki kariery filmowej bywają trudne. Role we wstydliwych produkcjach to element biografii wielu aktorów i aktorek. Szczególnie krępujące po latach bywają występy w tanich horrorach. Wie coś o tym Jennifer Aniston. Rok przed wcieleniem się w rolę Rachel Green, jednej z najważniejszych dziewczyn lat dziewięćdziesiątych, wystąpiła w Karle, kampowej trawestacji irlandzkiego mitu. Jej bohaterka Tory to pełna uroku dziewczyna z sąsiedztwa, której outifity są kwintesencją najtisowego casualu i zapowiedzią wpływ, jaki na modę i kobiece wizerunki miała wywrzeć już niedługo it girl z Przyjaciół. Dżinsowe spódniczki z kolorowymi wstawkami i oversize’owe katany umiejętnie łączy ze sportowym obuwiem i prostymi topami. Do długich włosów i smukłej figury aktorki pasuje również granatowa i podkreślająca dekolt sukienka w grochy, którą zestawia z pikowaną białą torebką na łańcuszku i niebieskimi sandałami na obcasie. Ten ponadczasowy look to mistrzostwo praktycznej elegancji i kokieteryjnej dziewczęcości. W sam raz zarówno na walkę z morderczym skrzatem, jak i niezobowiązujące spotkanie z ukochanym. (MP)
Sukienka dojrzałości – Laura Dern w Dzikości serca (1990), reż. David Lynch
Garderoba buntowniczej Luli, zaprojektowana przez Amy Stofsky, jest starannie przemyślana. W finałowej scenie wulgarne ciuchy, natapirowane włosy i rozmazany makijaż bohaterka zastępuje kobiecą sukienką w groszki, starannie ułożonymi falami, złotymi kolczykami i karminowymi dodatkami. Lula jest już matką, a doświadczenia ostatnich lat dodały jej dojrzałości. Mimo, że jej stylizacja jest bardziej stonowana, nie utraciła zmysłowości. Wręcz przeciwnie, odkryte plecy i miękkość groszków wydobywają z niej więcej seksapilu niż obcisłe legginsy i tanie topy. Gdy w tle pobrzmiewa śpiewany przez Sailora hit Elvisa, Lula wygląda jak gwiazda kina lat pięćdziesiątych. W kropkach na jej ubraniu można się dopatrzyć inspiracji stylem pin-up i wizerunkiem Marilyn Monroe w Słomianym wdowcu. (SN)
